خدایا کمک کن تو مناقصه برنده بشم

وقتی آدم سنش بالا میره، چه بخواد و چه نخواد، دلش واسه خیلی اتفاقات خوب و دوستی‌ها و دورهمی‌های جوونی و دانشگاه و غیره تنگ میشه. بنظرم خیلی سخته آدم یاد اون خاطرات کنه، چون بهش یجور حس نفس‌تنگی میده به نظر من. و این حس نفس‌تنگی وقتی که آدم تنهاست بیشتر میشه. وقتی میبینی چه جمعی بود و الان هیچ. در واقع وقتی اون خاطرات قشنگ دیگه برای آدم تکرار نشه، آدم عذاب می‌کشه. اما وقتی با اومدن یه نفر تو زندگی آدم، هرچند دو نفره، دوباره بشه خاطراتی قشنگ‌تر از اون وقتا و اون جمع‌ها رو بسازی دیگه اون حس نفس‌تنگی سراغت نمیاد و میتونی راحت با خاطرات گذشتت کنار بیای. کاش برای همه ما اون یک نفر آدم پیدا بشه. اون یک نفری که اونقدر وجودش تو زندگیت جذاب باشه و خاطره‌سازی کنه برات که دیگه حتی یادی از خاطرات گذشتت نکنی. کاش خدا برای همه ما اون محبوب دوست‌داشتنی رو هدیه بده. خدایا کمک کن تو مناقصه برنده بشم...

«اولین بار اولین یار کشف طعم بوسه‌ی تو مثل کشف یخ و آتش» بساعت ۰۰:۳۵ بامداد امروز خدایا کمک کن تو مناقصه برنده بشم...

بساعت ۹ شب وقتی میانه بود، میان‌ها در آن میان.دوشنبه ۲۷ شهریور ۱۴۰۲ بود.و فالی که گرفت:ای سروِ نازِ حُسن که خوش می‌روی به ناز / عُشّاق را به نازِ تو هر لحظه صد نیازفرخنده باد طلعتِ خوبت که در ازل / بُبْریده‌اند بر قدِ سَرْوَت قبایِ نازآن را که بویِ عَنبر زلفِ تو آرزوست / چون عود گو بر آتشِ سودا بسوز و سازپروانه را ز شمع بُوَد سوزِ دل، ولی / بی شمعِ عارضِ تو دلم را بُوَد گدازصوفی که بی تو توبه ز مِی کرده بود، دوش / بِشْکَست عهد، چون درِ میخانه دید بازاز طعنهٔ رقیب نگردد عیارِ من / چون زر اگر بَرَند مرا درِ دهانِ گازدل کز طوافِ کعبهٔ کویت وقوف یافت / از شوقِ آن حریم ندارد سرِ حجازهر دَم به خونِ دیده چه حاجت وضو؟ چو نیست / بی طاقِ ابروی تو نمازِ مرا جوازچون باده باز بر سرِ خُم رفت کف زنان / حافظ که دوش از لبِ ساقی شَنید راز خدایا کمک کن تو مناقصه برنده بشم...

دین چیزی جز اخلاق نیست. اخلاقی که در ذات انسان، خدا قرار داده و دین رو فرستاده، تا با وضع پاداش‌ها و عقوبت‌ها، پایبندی به اخلاق رو تحکیم ببخشه. در واقع دین، تجمیع اخلاق با این پاداش‌ها و عقوبت‌هاست.

خدایا کمک کن تو مناقصه برنده بشم...

همه چیز دست خداست.هر برگی که زمین می‌افته به اختیار خداست. اینو همیشه پدرم میگه.بنابراین همیشه باید همه چیز رو از خدا دونست.اینکه کسی باعث اتفاق خوبی برای ما بشه، در واقع اون فرد کاره‌ای نبوده و فقط بدون اراده، اراده خدا رو اجرا کرده. اینجا باید از خدا تشکر کنیم نه از اون بنده خدا. اما ما گاهی یادمون میره اینرو.حتی اینکه کسی باعث اتفاق بدی برای ما بشه. باز هم اون فرد کاره‌ای نیست و باید حتی برای اون اتفاق بد (بظاهر ما بده، اما در باطن بد نیست) هم از خدا تشکر کرد. چون خدا خوبی محضه.من خودم به باور این حرفا رسیدم نه از آخوند و ملا.کاش همه ما خدا رو خوب بشناسیم. کاش. اونوقت یجور دیگه‌ای از زندگی لذت می‌بریم. باید راضی باشیم به رضای خدا. خدایا کمک کن تو مناقصه برنده بشم...